تنها اولین  بار که رفتم سر مزارش باید یه مسیری رو طی می کردم از بین قبر های مردمان عراقی می گذشتم مثل یه کودکی که اطرافش غریبه هستند تا رسیدم بهش یه حال عجیب و خوشی بهم دست داد حس هموطن بودن حس پایان غربت برای من حس خیلییی خوبی بود عالی بود 
وقتی بهشون فکر می کنم میگم شاید اگر ایران دفن می شدند شاید اینقدر دلتنگی براش نبود اینقدر دوست داشتنی بودن براش نبود 
وصیتش بود تو نجف باشه عشق می کرده با نجف درس طلبگیش رو هم همونجا خونده الگوش شهید ابراهیم هادی بود جوری که همه می گفتم خود ابراهیم آقا هست 
یعنی می شود مانند آنها شهید بود ؟ می شود شهید زندگی کرد ؟ می شود شهیدانه در این نسل به بقا ادامه داد ؟ از خدا می خواهم هرکس که آرزوی شهادت دارد به آرزویش برسد گاهی اوقات جوانانی را می بینم که به در برای رسیدن به شهادت چه ها که نمی کنن اما به نظرم هیچکس درد شهیدن نشدن را جز جاماندگان دفاع مقدس درک نمی کنن :) نه ؟ نظر شما چیه ؟